Jan Grzegorczyk "Trufle"

Jakiś czas temu pisałam o "Adieu" - pierwszej książce z serii o księdzu Groserze. Teraz jestem już po lekturze drugiej części i w trakcie czytania trzeciej. Ale po kolei;)

http://s.lubimyczytac.pl/upload/books/5000/5898/155x220.jpg

 

 

 

"Trufle" to część druga. I tutaj głównym bohaterem jest ksiądz Wacław Olbrycht, pseudonim literacki: ksiądz Groser. Powieść opowiada o pobycie księdza we Francji "na wygnaniu" oraz o jego powrocie do Polski i nowym zadaniu przydzielonym mu przez biskupa. Groser dostaje swoją parafię, a raczej plac w środku miasta. Ma tam zbudować kościół. Wydaje mu się jednak, że zupełnie się do tego nie nadaje. Dodatkowo nowi parafianie to ludzie o zupełnie odmiennych sytuacjach życiowych - są wśród nich bezdomni, ale też i bogaci obywatele mieszkający na ekskluzywnym osiedlu o wymownej nazwie "Lepsze czasy". Groser musi bliżej poznać tych ludzi i zająć się kwestiami formalnymi związanymi z budową. Na początek zaczyna powstawać kaplica z wmurowanym w ścianę ołtarzową niezwykłym kamieniem w kształcie serca przywiezionym przez Grosera z Francji. Jednak budowa to nie jedyny wątek w książce.

W "Truflach" pojawiają się, oprócz księdza Wacława, także inni bohaterowie znani z "Adieu". Poznajemy też nowych. Na scenie pojawia się np. Norbert - znany wcześniej tylko z opisów eks-ksiądz, dawny kolega Grosera z seminarium, obecnie policjant.

Podobnie jak w "Adieu", tak i w "Truflach" przeplatają się zdarzenia wesołe ze smutnymi, a czasem wręcz tragicznymi. Bohaterowie stają w obliczu trudnych decyzji, zastanawiają się nad sobą i światem. Tych tragicznych zdarzeń jest tu więcej niż w "Adieu" i są one bardziej szokujące, kontrowersyjne. Chociaż może to tylko moja opinia. Jan Grzegorczyk w każdym razie nie oszczędza czytelnika. Czasem jednak aż trudno się przy czytaniu nie uśmiechnąć. Bo czy nie wywołuje uśmiechu opis księdza z włosami ufarbowanymi na kolor fioletowo-kanarkowy (charakteryzacja niezbędna przy próbie dostania się do sekty, w której przebywała jego znajoma)?

Myślę, że jeśli ktoś sięgnął po "Adieu", sięgnie i po "Trufle" i nie potrzeba tutaj zbytniego zachęcania.
Może jeszcze tylko zacytuję opinię jednego z czytelników;)

"Grzegorczyk potrafi w lekkiej formie przemycić sprawy najistotniejsze. "Trufle" przeczytałem jednym tchem." Artur Żmijewski