Kazuo Ishiguro "Pejzaż w kolorze sepii"

Dziwna to książka. Ale chyba Kazuo Ishiguro ma taki specyficzny styl. Czy może wypowiedzieć się ktoś, kto ma większe doświadczenie w tym względzie?;)

http://s.lubimyczytac.pl/upload/books/49000/49729/155x220.jpg

Narratorką "Pejzażu..." jest Etsuko, Japonka mieszkająca w Wielkiej Brytanii. Opowiada ona o kilku dniach spędzonych ze swoją młodszą córką Niki, która przyjechała do niej w odwiedziny. Opowieść ta jest przeplatana wspomnieniami Etsuko z pewnego lata spędzonego jeszcze w Nagasaki. Poznajemy historię jej przyjaźni z Sachiko i jej córką. W narrację wplecione są też wspomnienia o Keiko - starszej córce Etsuko, która popełniła samobójstwo.

Jeżeli chodzi o czas teraźniejszy, poznawane wycinki z życia kobiet nie mówią nam wszystkiego o ich sytuacji. W przypadku wspomnień Etsuko - początkowo wszystko wydaje się dosyć jasne i proste (poza dziwnymi wzmiankami Mariko o kobiecie, która "chce ją zabrać"). Pod koniec książki jednak wszystko się gmatwa. O co w tym wszystkim chodzi? Nie dostajemy jasnej odpowiedzi. Możemy tylko spróbować połączyć w swojej głowie fragmenty układanki.

Pomimo tych niejasności i specyficznego stylu autora, czytało mi się bardzo dobrze. Kazuo Ishiguro od pierwszego zdania wciąga czytelnika w swój świat. Ta książka ma klimat. A klimat, ten jedyny w swoim rodzaju nastrój, który potrafi wytworzyć książka czy film, cenię w takich dziełach najbardziej. Dodatkowo urzekła mnie piękna okładka. Dobry papier (bardzo jasne strony) i duża czcionka sprawiły, że czytało się szybko.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania "Trójka e-pik", stworzonego przez Sardegnę (właściwie i tak bym ją przeczytała, a tak się po prostu złożyło że w tym miesiącu jedną z części wyzwania jest literatura azjatycka;)