Teresa Oleś-Owczarkowa "Mrówki w płonącym ognisku"

Autor: Teresa Oleś-Owczarkowa

Tytuł: "Mrówki w płonącym ognisku"

Wydawnictwo: Wydawnictwo M

Rok wydania: 2013

Liczba stron: 261

"W mieście mówią, że dawniej na wsi ludzie wiedli proste, szczęśliwe życie. Zachodziłam do wielu domów w Blanowicach, bo czułam się jedną z nich, ale prostego życia tam nie widziałam. (...) Prawdopodobnie najlepiej żyło się tym, o których nic nie wiedziałam. Tylko w niedzielę, starannie umyci, a mężczyźni nawet ogoleni, idąc wystrojeni do kościoła i godnie zasiadając w ławkach, robili wrażenie sytych i o niektórych można było nawet myśleć, że są szczęśliwi." /s. 50/

Wieś. Jedni ją kochają, dla innych jest synonimem wszystkiego, co najgorsze. Teresa Oleś-Owczarkowa na szczęście należy do tej pierwszej grupy. W swojej książce opisuje ona życie w powojennej wsi - konkretnie w Blanowicach, gdzie przez jakiś czas mieszkała jako dziecko.

Publikacja jest zbiorem historii różnych ludzi i miejsc oraz refleksji autorki. Na jej kartach ożywają dawni mieszkańcy Blanowic, o których często niewielu już pamięta. Dowiadujemy się, jak wyglądały przygotowania do ślubu i wesela, jakie tradycje kultywowali ludzie - nie tak dawno temu - oraz jaka była ich mentalność. Teksty przeplatane są fragmentami różnych pieśni i piosenek, przypominających autorce o przeszłości i kojarzących się z opisywanymi wydarzeniami.

Gdzieś na wsi

Tytuł książki odnosi się, jak głosi tekst na okładce, do symbolicznego obrazu życia na Ziemi. "Jest wyrazem gorzkiej nadziei, której mrówki w płonącym ognisku nie tracą". Opisano w niej świat skazany na zagładę - i częściowo już zapomniany. Świat, w którym ludzie zdają sobie sprawę ze swojej przemijalności, ale mimo wszystko mają nadzieję, że "nie wszystek umrą". Autorka zatrzymuje się na dłużej nad swoimi Blanowicami, które pomimo upływu lat i mimo tego, że nie są już wsią lecz zostały przyłączone do miasta, nadal ją do siebie przyciągają. A może to nie sama wieś, ale gwiaździste niebo nad nią? Niebo, które nigdzie nie jest tak bliskie i tak piękne, jak właśnie tam?

Z dużym zainteresowaniem czytałam historie ludzi związanych z Blanowicami - niekiedy śmieszne, niekiedy przerażające albo po prostu smutne. Ta część książki naprawdę przypadła mi do gustu. Nieco mniej spodobały mi się refleksje autorki. 

"Mrówki..." to książka na pozór chaotyczna, mieszcząca w sobie wiele opowieści, przemyśleń, fragmentów innych utworów. Jednak autorce udało się poskładać z tych kawałków opowieść o życiu w pewnej wsi niedługo po wojnie, a w szerszym kontekście - o życiu człowieka i zmianach, które w nim zachodzą.

"Blanowice mają swoją historię, jak rodzina. Jedni ją wspominają i starają się pamiętać, inni chcą jak najszybciej zapomnieć. Tam gdzie ważniejszy będzie wygląd sukni i kapelusza na starej fotografii, bez próby spojrzenia na los fotografowanych, niewiele z tego przyjdzie." /s. 192/

Za książkę dziękuję Wydawnictwu M

Dziękuję za miłe komentarze pod ostatnim postem;) Uprzejmie zawiadamiam, że w następnej notce, oprócz recenzji, znajdzie się krótka fotorelacja z wyjazdu do Budapesztu;)

______________________________

Źródła zdjęć:

1. Moje. Nie widać?

2. http://media-cache-ak0.pinimg.com/736x/89/3f/0e/893f0ebba8fcc2f9f793f0eedf86e7a9.jpg