Mariusz Czubaj, Marek Krajewski "Aleja samobójców"

                                

Autorzy: Mariusz Czubaj, Marek Krajewski
Tytuł: "Aleja samobójców"
Wydawnictwo: W.A.B.
Rok wydania: 2008
Liczba stron: 282

"Pamięta pan, graliśmy trzy tygodnie temu niedaleko hotelu "Grand". Potem usłyszałem od kolegi prawnika, że to miejsce z tradycjami. Przed wojną te piękne secesyjne wnętrza były jaskinią hazardu. Ale najciekawsze jest to, że obok "Grandu", w kierunku Wejherowa, ciągnęła się aleja samobójców. Wieszali się niemieccy rybacy, polscy inżynierowie, żydowscy sklepikarze i rosyjscy arystokraci, którzy przegrywali tu majątki. Podobno nad ranem właściciel hotelu miał zwyczaj, że przychodził do kasyna, wskazywał głową w stronę alei i pytał: "Ilu?". "Dwóch" odpowiadał krupier. Wspaniała historia, nieprawdaż?"

W domu spokojnej starości "Eden" został zamordowany jeden z pensjonariuszy. Mężczyznę dodatkowo oskalpowano. Jednocześnie inny mieszkaniec placówki, znany profesor i specjalista od ran symbolicznych (między innymi skalpowania) zostaje uznany za zaginionego. Przybyłego na miejsce zdarzenia nadkomisarza Jarosława Patra bardzo ta sprawa zaintrygowała. Nie dawała mu ona spokoju do tego stopnia, że kiedy śledztwo zostało przejęte przez ABW (czyli prawie od razu), policjant zaczął prowadzić dochodzenie na własną rękę, ryzykując przy tym nawet utratę posady. 

Wiem, to nie jest plaża w Polsce...

"Aleja samobójców" to moje pierwsze spotkanie zarówno z Markiem Krajewskim, jak i Mariuszem Czubajem. Spotkanie udane, wbrew temu co zapowiadały liczne negatywne recenzje opublikowane na Lubimy Czytać.

Wiele osób pisało, że Jarosław Pater (zwany przez kolegów z komendy antypaterem) to wyjątkowo antypatyczna postać. A ja polubiłam tego policjanta w średnim wieku, z problemami (jakie to typowe), aspołecznego, mającego obsesję na punkcie posługiwania się poprawną polszczyzną i pragnącego za wszelką cenę dowiedzieć się, kto zabił. Chociaż muszę przyznać, że ta ostatnia cecha nadkomisarza wydała mi się nieco dziwna. Paradoksalnie, ponieważ łapanie morderców należy do obowiązków policji. Jednak aż takie zaangażowanie w sprawę zdarza się rzadko. Tyle, że u Patra dowiedzenie się, kto zabił, nie zawsze jest równoznaczne z ujęciem przestępcy. 

"Bo wie pan co? Bo ja jestem głupi. I zawsze chcę wiedzieć, kto zabił. Nic mnie więcej nie obchodzi [...] Ja po prostu nie mogę zasnąć, nie dowiedziawszy się, kto zabił"  

Główny wątek był interesujący, chociaż kwestia ran symbolicznych mogła być jeszcze bardziej rozwinięta. Atmosfera gorącego, dusznego Gdańska, dodatkowo przytłoczonego strajkiem śmieciarzy (a wiecie, co dzieje się ze śmieciami zostawionymi na pełnym słońcu...) została doskonale wykreowana.  

Zastrzeżenia? Oczywiście;) Wydawało mi się, że powieść nie została dopracowana pod względem stylistycznym. Część zdań miała dziwną konstrukcję i aż miałam ochotę siąść z ołówkiem i przystąpić do korekty tekstu.

Odniesienia do mundialu w Niemczech (który rozgrywał się równolegle z akcją powieści - czerwiec/lipiec 2006 r.) były ciekawe, chociaż czasami wtrącane nieco na siłę.

Uważam, że "Aleja samobójców" to dobry kryminał. Na pewno autorów stać na więcej (postaram się o tym szybko przekonać, sięgając po ich inne książki), ale w moim przypadku ta powieść świetnie sprawdziła się jako (prawie) wakacyjna lektura. I naprawdę polubiłam Jarosława Patra. Może dlatego, że sama jestem równie aspołeczna.

Moja ocena: 4/6

____________________
Źródła zdjęć:
1. http://lubimyczytac.pl/ksiazka/27646/aleja-samobojcow
2. unsplash.com