Kelly Creagh "Nevermore. Kruk"

                                        

Autor: Kelly Creagh
Tytuł: "Nevermore. Kruk"
Tytuł oryginału: "Nevermore"
Wydawnictwo: Jaguar
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 456

Quoth the raven, 'Nevermore'

Cheerleaderka i goth. Nie można chyba wyobrazić sobie bardziej skrajnego przeciwieństwa, przynajmniej jeśli weźmiemy pod uwagę realia amerykańskiej szkoły średniej. A jednak to właśnie ta para stanowi główny duet powieści "Nevermore".

Jeden z bohaterów powieści

Isobel to ucieleśnienie stereotypu: piękna cheerleaderka, uwielbiająca różowy kolor, niezbyt inteligentna, za to umawiająca się z przystojnym futbolistą. Varen to goth - nierozumiany i nielubiany przez szkolną "elitę". Ta dwójka ma wykonać razem projekt na zajęcia z angielskiego. Będą się zajmować życiem i twórczością Edgara Allana Poe. Varen jest nim zafascynowany. Isobel wie o pisarzu tyle, że ożenił się ze swoją kuzynką. Tymczasem przyjaciele dziewczyny odwracają się od niej, ponieważ zadaje się ona z gothem. A w jej najbliższym otoczeniu zaczynają dziać się bardzo dziwne rzeczy...

Powieść Kelly Creagh określana jest mianem paranormal romance. Ale nie jestem pewna czy to odpowiednia nazwa. Varen nie jest upadłym aniołem, wampirem czy wilkołakiem. To nieszczęśliwy i zagubiony nastolatek, który odnajduje wejście do krainy snów. A raczej koszmarów...

Nie do końca wiem, co myśleć o tej książce. Z jednej strony jest pełna stereotypów i dziwnych zachowań bohaterów. Szczególnie irytująca jest Isobel, ze swoją małą wiedzą i niechęcią do czytania (a przecież w dziełach Poego, które pożyczył jej Varen, mogłaby odnaleźć wyjaśnienie niektórych tajemniczych wydarzeń, które ją spotykały). Dodatkowo dziewczyna często zachowuje się tak, jakby ktoś uderzył ją w głowę i nie mogła zebrać myśli. Najpierw nie zadaje żadnych pytań, a potem, kiedy robi się niebezpiecznie i naprawdę pora działać, zaczyna zbierać informacje. Tyle, że wtedy jest trochę za późno. No cóż, szesnastolatka ma prawo nie wiedzieć wszystkiego i może zachowywać się irracjonalnie. Ale czekam z niecierpliwością, aż Isobel dojrzeje. Za to Varen zasłużył na moje uznanie.

Dziwne było też to, że "przyjaciele" cheerleaderki porzucili ją tylko dlatego, że musiała zrobić projekt z Varenem (nauczyciel podzielił wszystkich na pary). O co tu się obrażać? Ale, być może, amerykańskie liceum rządzi się swoimi prawami.

Varen i Isobel

Za to wątek fantastyczny jest naprawdę interesujący. Tym bardziej, że w dużej mierze opiera się na twórczości Poego. Scena balu na zamku księcia Prospero oraz tańca Isobel z Pinfeathersem jest naprawdę bardzo dobrze napisana i należy do najlepszych w całej powieści.

Dodatkowo poczucie humoru autorki sprawia, że całość czyta się z przyjemnością. Kilka razy naprawdę szczerze się uśmiechnęłam (tak, to komplement)

To dobra książka, chociaż chyba już wyrosłam z takich opowieści. Pewne rzeczy naprawdę mnie irytowały, inne zadziwiały. Niekoniecznie pozytywnie. 

Mało było w "Nevermore" romansu. Bo chociaż Isobel i Varena w końcu połączyło uczucie, to na pierwszy plan wysuwały się wydarzenia związane z otwarciem przejścia do niebezpiecznej krainy demonów i snów. Ale to dobrze. Inaczej otrzymalibyśmy cukierkową powieść o miłości. 

Pozostaje mieć nadzieję, że kolejne tomy okażą się lepsze. I że będę mogła napisać o nich bardziej składną opinię;)

Aha, najważniejsze. Nie polecam czytać tej książki, jeśli nie znacie twórczości Edgara Allana Poe. Przed lekturą zapoznajcie się przynajmniej z wierszem "Kruk" i opowiadaniem "Maska Śmierci Szkarłatnej" (pisałam już o nim w Ponurych Poniedziałkach)

Czytajcie. Nie bądźcie jak Isobel;)

Moja ocena: 4/6

Jak może zauważyliście, na blogu pojawiła się nowa czcionka. Mam nadzieję, że wszystko wyświetla się poprawnie, a strona ładuje się szybko. Proszę o wiadomość, jeśli pojawią się jakieś problemy.

_____________
Źródła zdjęć:
1. http://lubimyczytac.pl/ksiazka/90828/kruk
2 i 3. http://blog.kellycreagh.com/quoth-the-raven/