Helen FitzGerald "Jedyne wyjście"

Autor: Helen FitzGerald

Tytuł: "Jedyne wyjście"

Tytuł oryginału: "The Exit"

Wydawnictwo: Burda Książki

Rok wydania: 2016

Liczba stron: 339

Nie polubiłam głównej bohaterki. Catherine to 23-latka, dla której najważniejsze były imprezy, spotkania z przyjaciółmi (równie zapatrzonymi w siebie, jak ona) i zamieszczanie kolejnych selfie na facebooku. Pewna swojej urody, zmieniająca chłopaków jak rękawiczki. I z ogromnym długiem na karcie kredytowej. Może właśnie dlatego mama załatwiła jej pracę - żeby w końcu się ustatkowała, spłaciła zaległe należności i rozpoczęła normalne, dorosłe życie. Dziewczyna oczywiście nie była zachwycona perspektywą zajmowania się ludźmi w domu opieki. Uważała, że starość jest obrzydliwa. Do tego musiała szczególnie opiekować się Rose, żwawą 82-latką cierpiącą na Alzheimera. Choroba powodowała, że Rose raz po raz przeżywała traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa. A kiedy była całkowicie przytomna, tworzyła przerażające rysunki i twierdziła, że w domu opieki dzieje się coś bardzo złego. Problem w tym, że nie mogła sobie przypomnieć, o co dokładnie chodzi. Jednego była pewna: należy unikać pokoju nr 7...

To mogła być całkiem dobra książka, gdyby tylko autorka skupiła się całkowicie na jednym z dwóch wątków. Historia nr 1 to wątek Catherine, jej trudnych relacji z matką, a także samego podejścia dziewczyny do życia. Druga opowieść to wątek Rose, jej choroby i tego, co faktycznie dzieje się w domu opieki. Czy staruszka ma rację? A może to tylko urojenia? Catherine mimo woli zostaje wciągnięta w całą sprawę i w końcu sama postanawia odkryć prawdę. Obie historie mają swoje plusy i wydaje mi się, że rozdzielone mogłyby stanowić materiał na dwie interesujące książki. Ich połączenie nie wyszło powieści na dobre, gdyż autorka raz zbytnio skupiała się na jednym, a raz na drugim. Zasygnalizowanie już na początku tajemniczych wydarzeń w pokoju nr 7 wymagało, żeby cały czas zajmować się tą historią. Tymczasem duża część książki to opowieść raczej obyczajowa, dotycząca Catherine i jej matki. I chociaż drugi wątek był cały czas obecny gdzieś w tle, z całą mocą powrócił dopiero na końcu powieści. Został rozwiązany bardzo spektakularnie, ale wydaje się, że zrobiono to za szybko, że za dużo faktów wyszło na jaw w tym samym momencie.

Czy "Jedyne wyjście" ma jakieś plusy? Tak, czytało się bardzo szybko, a autorce udało się kilka razy mnie zaskoczyć. Chociaż ogólnie wiedziałam, do czego to wszystko zmierza, i tak pod koniec lektury byłam nieco zdziwiona obrotem spraw. Nie był to jednak thriller, jakiego mogłam się spodziewać po szumnych zapowiedziach na okładce. Za dużą część stanowił tutaj wątek obyczajowy i nie do końca mi się to podobało. Poza tym główna bohaterka zupełnie nie zyskała mojej sympatii ani zainteresowania. Takie opowieści mnie nie pociągają. 

Jednak jeśli nie liczycie na rasowy thriller i ciekawi Was, co takiego działo się w domu opieki (i jak Catherine poradziła sobie z problemami), sięgnijcie po "Jedyne wyjście". To lektura w sam raz na 1-2 wieczory. Ja idę szukać lepszych (dla mnie) thrillerów.

Moja ocena: 3,5/6

Książka przeczytana w ramach mojego WYZWANIA CZYTELNICZEGO 2019. kategoria "Książka, której tytuł składa się z 13 liter"

_____________
Źródło zdjęcia: Photo by Jana Sabeth Schultz on Unsplash